De hele tocht door Australië zijn we van noord naar zuid en van oost naar west, van vroeg tot laat begeleid door het gekrijs van de lori's. Ze zien er schitterend uit, maar van hun stem moeten ze het niet hebben. We zijn inmiddels in de Blue Mountains en Henk denkt nu wel met speciale genegenheid aan deze lawaaischoppers.

Als jongetje verzamelde hij de plaatjes voor de plakboekjes ‘Zo leer je vogels kennen', geschreven door Rinke Tolman en uitgegeven door de vloeitjesfabriek Rizla. We kochten vele pakjes sigarettenpapier en wierpen dat weg nadat we het bijgeleverde vogelplaatje er uit hadden gehaald. En we ruilden onderling als waren het voetbalplaatjes van Pannini.

Goed. In deel drie van de serie moest je er eentje inplakken onder de naam ´Lori van de blauwe bergen´. Dat wekte de speciale aandacht van de jonge Henk, want hij was in de leeftijd dat hij de boekenserie Arendsoog las en een daarvan had de titel: Arendsoog en de Bende van de Blauwe Bergen. En de overeenkomst lag natuurlijk voor de hand. Het een bleek niets met het ander te maken te hebben.

De lori van de blauwe bergen heet eigenlijk helemaal niet zo. Hij heet regenbooglori of bloedvleklori: Trichoglossus haematodus. In Australië noemen ze hem ook gewoon rainbow lorikeet. Maar vroeger zeiden ze Blue Mountain lorikeet. Omdat ze hem kennelijk hier voor het eerst hadden gezien. Hij is er nog steeds, in groten getale. Toch is hij gek genoeg de specifieke vogel van de Blue Mountains niet. Als je hier een folder krijgt van wat je allemaal aan activiteiten kunt ondernemen, dan prijkt daar een heel andere kromsnavel voorop. De parkiet waar ze hier trots op zijn is hun ‘crimson rosella', de pennant rosella. Het kan raar lopen in het leven.

We hebben hem gezien ook, die pennant rosella. En daar bovenop nog een paar zeldzamebruine raafkaketoes, die vlakbij een schitterend uitkijkpunt in een boompje zaten. De Blue Mountains toonden zich in hun volle glorie aan ons. Het was buitengewoon helder en zonnig weer, waardoor de vergezichten subliem waren. Bovendien lag er die typische blauwe waas over de immense regenwouden, waar het gebied zijn naam aan te danken heeft. Het is de olie van de eucalyptussen die dat verschijnsel veroorzaakt.

We genoten met volle teugen van deze adembenemende schoonheid. De steile rotswanden, de diep weg gelegen wouden in de Jamison vallei, de merkwaardige steenformaties die samen de beroemde Three Sisters vormen.Deze rotsformatie dankt zijn naam aan een Aboriginal legende. Het verhaal vertelt dat drie Aboriginal zussen verliefd werden op drie broers van een andere stam. De vader van de meisjes was echter niet te spreken over een verbintenis tussen beide families. De broers besloten daarop om de meisjes te kidnappen, maar het complot werd ontdekt en er braken gevechten uit tussen de stammen. Tijdens de gevechten richtte de dorpswijzeeen magisch bot op de zussen en veranderde de meisjes in steen zodat ze niet meer ontvoerd konden worden. De meeste mannen van hun stamsneuvelden in de strijd. Ook de wijze man, die demeisjes na destrijd terughad willen toveren naar het leven,stierf, zodat de zussen voor eeuwig versteend zullen blijven.

Dat we dankbaar mochten zijnhet landschapzo helderte zien, dat beseften we pas een dag later bij het ontwaken en het terugrijden naar Sydney. Het regende weer eens pijpenstelen en het was grijs en grauw. Niets te zien. Wij hadden dus alle geluk van de wereld. Onze mond viel open van verbazing en bewondering. Deze schitterende wereld. De kabelbanen (we zweefden 230 meter boven de kloof en je kon tot honderd kilometer ver zien)en het werkelijk ongelooflijk steil van de berg afrijdende treintje. De wandeling door het regenwoud hebben we evenzeer gewaardeerd, het was een heel bijzondere ervaring.

Dit hadden we niet willen missen, het was een geweldige afsluiting van onze vakantie hier in Australië.

In de voortdurend neerdalende regen keerden we terug naar Sydney om onze camper in te leveren en vervolgens door te reizen naar Glennferrie Lodge in Kirribilli, waar we onze reis vier weken geleden ook begonnen zijn. Het was een fijn weerzien en we namen meteen het pontje weer naar de stad. Daar hebben we onze laatste inkoopjes gedaan. We zijn klaar om terug te gaan naar huis, met een enorm rijke bagage aan ervaringen en belevenissen.

Voor ons alle vier geldt: het had niet mooier gekund, de mooiste reis tot dusver in ons leven.

Nota Bene: Dank voor alle support, de reacties, het lezen van de verhalen en het bekijken van de foto's.Tot snel!!!!