Van de heerlijke Banana Coast zijn we ettelijke honderden kilometers verder in New South Wales afgedaald. We hadden onze zinnen gezet op het zandsurfen in de duinen van Anna Bay, de Stockton Sand Dunes. Dat is gelukt en het was weer een topper!

Dat was de camping die we hadden uitgekozen overigens niet. Het was er volledig uitgestorven, kaal en naargeestig. Het enige voordeel: het was slechts een stap om op Birubi Point te komen. Daar staat een cafeetje op een duin aan het brede strand. Het is winter en dus geen seizoen, vandaar het kleine aantal mensen dat hier rondbanjert. Gehuld in dikke jassen, hoewel de zon uitbundig schijnt. Een eenzame kitesufer maakt gebruik van de felle wind, de oude hond Flinn struint wat rond en verder wachten four wheel drives op klandizie. Dat geldt ook voor een stel kamelen, dat klaar staat om doorgedraaide toeristen over het strand te vervoeren. 'Dat gaat mij echt te ver', meldt Ina. 'Ik ga mij niet op een kameel door de duinen laten brengen.'

Dus werd het een auto. We gingen namelijk zandsurfen. Dat hebben we door de familie Rozendaal, die hier vorig jaar was, aanbevolen gekregen. Nou jongens, we hadden het niet willen missen. We hadden het gezelschap van half China, dat wel. De ene bus met Chinezen na de andere werd aangevoerd. Marit en Kaj hadden het glijden van de enorme zandduin zo onder de knie en raakten er bedrevener en bedrevener in. Het duurde niet lang of de sowieso al niet bang uitgevallen Marit nam het initiatief om er bij te gaan staan, gevolgd door de aanvankelijk wat voorzichtige Kaj die al snel als een volleerd sandboarder naar beneden suisde.

Het was een genot om naar te kijken, evenals naar de kirrende Chinezen die op hun achterste de bult af gingen. Langzaam maar zeker werden onze vrienden en vriendinnen uit het Verre Oosten weer afgevoerd en keerde de rust wat weer. Tot er toch nog ineens een vehikel vol aan kwam hobbelen. 'Kijk', lachten we tegen elkaar, 'ze hadden nog een paar over.'

Natuurlijk kwamen we onder het zand te zitten.De chauffeur van de bus terug lachte zich suf: 'Het gaat je twee dagen kosten om het allemaal kwijt te raken.'

Uiteindelijk keerden we moe maar voldaan terugnaar Birubi Beach Holiday Park, waar het nog even leeg en verlaten was. We pakten het boeltje in en reden van Anna Bay door naar Nelson Bay, iets verderop aan Port Stephens, de mooie inham die hier vanuit zee naar binnen loopt. Daar vonden we een wat levendiger camping: Halifax Holiday Park. Met uitzicht op het water. We vinden dat we na vandaag wel een lekker visje verdiend hebben en gaan hier de lokale horeca met een bezoek vereren.

Nota Bene: Wat leuk om weer reacties te krijgen.

Geiko en Gina die de aalscholver zagen in Blauwestad. Henk en Kaj doen hun best om hier tijdens het vogelspotten alle soorten Australische aalscholvers te vinden. Tot nu scoorden ze vier van de vijf: zwarte aalscholver, bonte aalscholver, kleine bonte aalscholver en gewone aalscholver. En we vinden het geweldig dat jullie de verhalen volgen.

Dank ook Ellen voor het berichtje. Hoe gaat het met Jimi? We zijn razend benieuwd naar hem. En we hopen natuurlijk dat het met Geret en Kick ook goed gaat. Als we terug zijn dan komen we zo snel mogelijk.

Ter geruststelling van Marieke, de Starbucks koffie gleed er uitstekend in. Het is alweer even geleden maar we staan kort voor onze terugkeer in Sydney, waar we de cirkel rond gaan maken. Dan zullen we weer een Starbucks nemen.