We hebben een dagje de vier wielen de vier wielen gelaten en zijn te voet op pad gegaan. Je kunt hier bij Emerald Beach geweldig wandelen langs de kust. Er zijn recht in zee uitstekende kapen die dan weer mooi beschutte baaien afgrenzen. Het planten- en dierenleven is omvangrijk.

Het vogelleven bijvoorbeeld is onvoorstelbaar rijk, de lucht zindert bij wijze van spreken van de verschillende geluiden. Welluidende fluittonen worden afgewisseld door schril geschreeuw en soms is er een merkwaardig, metaalachtige roepen.

De drie uur durende wandeling die we maakten door het natuurgebied Moonee en een stuk van het Solitary Islands Marine Park, was zo mooi dat Ina serieus meende dat het de mooiste wandeling was die ze ooit in haar leven had gemaakt.

We klommen naar grote hoogten op de kaap die Look At Me Now Headland heet, nadat we het mooie Shelley Beach over waren gelopen. Vanaf de Headland hadden we een prachtig uitzicht over zee en we konden weer genieten van rondzwemmende groepen dolfijnen en ook een springende bultrug.

Wat we tot nu toe erg vreemd vonden was het totaal ontbreken van kangoeroes. Zo lang we hier nu zijn hadden we er amper eentje in het wild en vooral in levende lijve gezien. De meeste die we waren tegengekomen lagen doodgereden aan de kant van de weg. Deze wandeltocht zou dat beeld ingrijpend veranderen. Na Look At Me Now Headland liepen we het pad op dat langs de zuidkant van Moonee Beach loopt. Henk hield Ina, Marit en Kaj staande om te zeggen: 'Hoe veel kangoeroes wil je hebben?' Er werd even raar gekeken. 'Hoezo? Wie, wat, waar?'

Tegen de heuvel lagen er wel dertig, vredig een uiltje te knappen in het zonnetje. Daarna bleven we ze tegenkomen, in de bosjes langs het wandelpad en zelfs in de tuinen van de dorpen.

Verder konden we genieten van de surfers die profijt probeerden te trekken van de combinatie opkomende vloed en aantrekkende wind. Vaders kwamen hun kroost de eerste beginselen van het plankrijden op de golven bijbrengen. Speervissers maakten zich op het strand klaar voor hun vissenjacht langs de klippen.

We genoten er met volle teugen van. Het weer speelt nu ook wel echt mee. Aan het begin van onze reis was het in New South Wales erg regenachtig en koel. Nu is het droog, is de lucht blauw met hier en daar een hagelwitte stapelwolk en bereikt de temperatuur een aangename 23 graden. Je hoort ons voorlopig niet klagen.

Speciaal voor de wandelaars Geiko en Gina bevelen wij het van harte aan om ook eens deze kust te verkennen. We weten zeker dat jullie het erg mooi zullen vinden. Gina, wij hopen dat jouw huid inmiddels weer lijkt op een dolfijnenhuid in plaats van die van een bultrug.