Het is toch eigenlijk ideaal reizen in Australië als je een keer weet hoe de hazen lopen. Uuhpardon,de kangoeroes springen. Je zoekt een reisdoel uit, je raadpleegt de uiterst gedetailleerde campinggids(en), maakt je keuze en je belt op. Tien tegen een dat je er terecht kunt, zeker nu het hier winter is. Dat laatste hebben we de afgelopen nacht overigens best gemerkt, het was steenkoud. Via het beproefde systeem hebben we dus een camping in Emerald Beach, vlak boven Coff's Harbour, gebeld en daar staan we nu.

Onderweg hebben we ons weer kunnen vergapen aan de meest fascinerende landschappen. Henk leest tijdens de reis hetmagnum opusvan de Australische auteur Robert Hughes, 'The Fatal Shore'. Dit meer dan duizend pagina's omvattende werk beschrijft de ontstaansgeschiedenis van Australië, sinds de komst van de blanken.

Het land is immers, als je van de Aboriginal-geschiedenis afziet tenminste,gebouwd op de resten vaneen strafkolonie van Engeland, dat sinds eind achttiende eeuw vele veroordeelden (de meesten eigenlijk om niks) naar dit toen verdoemde oord verbande. Het lezen van dit boek geeft vele extra's tijdens onze trip.

Zo vroegen wij ons af waarom zo veel dingen Macquarie heten. Lake Macquarie, Port Macquarie, Macquarie Street, Macquarie Park en ga zo maar door. Lachlan Macquarie was van 1810 tot 1821 de langst zittende gouverneur, zeg maar de plaatsvervanger van de Engelse koning, van Australië. Hij was geliefd omdat hij tamelijk fair tegenover iedereen in het nieuwe land was, gedetineerde, ex-gedetineerde, kolonist of militair. Hij was ook de man die, omdat het (ossenkarren-)verkeer in de nieuwe kolonie Sydney steeds chaotischer werd, de knoop doorhakte aan welke kant het moest gaan rijden. Links, en daarom rijden wij dus deze weken aan de ‘verkeerde' kant van de weg.

De wijdse panorama's onderweg roepen nog meer vragen op. De weiden zijn eigenlijk geen weiden zoals wij die kennen, die onberispelijk groene en mooi afgerasterde vlakten. Hier zijn ze golvend en wat geliger-groen, maar opvallend zijn de vele dode bomen die er in staan. Het lijkt alsof het versteende mensen zijn die wanhopig met hun armen naar de hemel grijpen. Je eerste idee is dat deze bomen zijn getroffen door de bliksem, maar dat blijkt niet de reden dat ze er zo zielig bij staan. Het heeft een historischeachtergrond en Robert Hughes onthult hem. De kolonisten en ex-gevangenen die een stukje land kregen toegewezen wilden daar wel weiden van maken, maar het gras kreeg geen kans te groeien omdat de eucalyptussen alle water en voedingsstoffen in de bodem tot zich namen. De eigenaren probeerden de bomen te rooien, maar ze waren te hard om met de bijl te vellen en bovendien bleken de wortels te wijd vertakt en zaten te diep verankerd om ze uit te graven. Daar was geen beginnen aan. Dus werden ze geringd om daarna te sterven. De dode overblijfselen bleven in de grond steken, maar het gras kon groeien en het vee grazen. De wanhopige armen steken tot de dag van vandaag de lucht in.

Nog een leuk weetje dat Hughes in zijn boek geeft. De Australiërs spreken iedereen aan met ‘mate'. 'No worries mate, no flies on you mate, catch ye later mate...' Deze uitdrukking is ook al historisch te verklaren. Tal van ex-gevangenen, die hun straf hadden uitgezeten, kregen werk als herders. Dat was een link beroep, aan de rand wat toen de prille beschaving was. Dicht ook bij de vijandige Aboriginals, die vaardig met de speer tegen de blanke vijand tekeer plachten te gaan. Deze herders hadden hutjes en die deelden ze altijd met z'n tweeën. Dat was de voorwaarde om te overleven, als makkers, als `mates`. Dat feit werkte tot de dag van vandaag door in de sociale verhoudingen tussen de Australische mannen.

En zo word je nog eens wat wijzer.

Onze nieuwe camping is een daverend succes. De voorzieningen zijn geweldig, compleet met sauna waar Ina uiteraard meteen gebruik van maakte. De zee is hier, mede door de harde wind, woest en indrukwekkend. Dat betekende natuurlijk ook meteen surfers in actie. Om een Nederlands televisieprogramma te parafraseren: het is hier fantaaastisch!

Nota bene: Wij vinden de reacties erg leuk.Ook die van iemand die we helemaal niet kennen, Travel-Soul, en diens weblog (Maleisië, Australië en Nieuw-Zeeland) hebben we inmiddels ook al even bekeken. Dat mensen bepaalde delen van een mooie reiseen beetje willen herbeleven, dat isgewoon geweldig.Dank iedereen.

Julian, gefeliciteerd met je tiende verjaardag!

En speciaal voor de Rozendaaltjes in Grolloo: wij gaan dat zandsurfen proberen te doen. Zijn al een stuk op weg zoals jullie begrijpen. Wij raadplegen af en toe jullie site en het is allemaal zoooooo herkenbaar! Wij danken jullie voor de inspiratie.