We zijn teruggezakt naar de grens van Queensland en New South Wales,naar Tweed Heads waar we op de heenreis ook al even waren. Toen wilden Marit en Kaj zo graag naar Sea World dat we dat hebben gedaan en vervolgens onze weg naar het noorden vervolgden. De consequentie van die beslissing was het letterlijk links laten liggen van Lamington National Park, een in de bergen gelegen regenwoud.

Dat wilden we dolgraag nog zien en dus stopten we andermaal in Tweed Heads, hoewel nu op een andere camping. Met meer grijze nomaden en vaste bezoekers van wie sommigen van hun vakantiehuisjes een soort Sprookjeshof met talloze kabouters en kleurig draaiende windmolentjes hebben gemaakt. Je weet niet wat je ziet.

Op maandag hebben we Lamington bezocht. Het was een behoorlijke trip, eerst de Pacific Motorway terug naar het noorden om bij Nerang de bergen in te koersen. Smalle wegen en steile hellingen met onderweg machtige vergezichten en panorama´s. Het ging dwars door de bossen omhoog en dan weer glooiende dalen in, waar her en der verspreid boeren hun bedrijven hebben.

Eenmaal boven in Binna Burra, het beginpunt van de diverse (korte en lange) wandelingen door het oerbos, merkten we het verschil in temperatuur met het zeeniveau waar we vandaan kwamen. Dat scheelde echt een jas. Dus de lange broeken en de fleecetruien maar aan.

We namen eerst de kortste wandeling, want die zou volgens de gidsen de beste kans bieden op het spotten van bijzondere vogels en dat was precies waarom Henk hier naartoe wilde. Zoals gebruikelijk in een regenwoud, in een grijs verleden maakten wij deze ervaring al in de jungle van Nieuw-Guinea, hoor je de gevleugelde vrienden beter dan dat je ze ziet. Je ziet eigenlijk heel weinig, behalve het gebladerte en de enorme stammen van torenhoge, eeuwenoude bomen.

We hoorden vooral de liervogel, die een heel ver dragend zweepslagachtig geluid voortbrengt. Hij is overigens de beste imitator van het woud, kopieert er lustig op los om de vrouwtjes te imponeren. Zo kan het gebeuren dat hij exact het geluid van een camerasluiter nadoet, of een kettingzaag. Wil je het niet geloven, zoek op You Tube het volgende: magnificent lirebird, Attenborough. En bekijk dan het filmpje van David Attenborough. Luister en huiver!

De liervogel hebben we dus wel gehoord maar niet gezien. Zichtbaar aanwezig was wel de stekelstaartraltimalia, hier logrunner (boomstamrenner) genoemd. Deze grappige vogel raast in groepjes als een bezetene over de bodem van het woud en keert daarbij voortdurend gevallen bladeren en andere rommel om. Het doel: insekten vinden.

We hebben van de tocht genoten. Het was weer eens iets heel anders dan de kust. Die geweldige bomen ook. We stonden op een gegeven ogenblik stil bij een ficus van zeker vier meter in omtrek en duizelingwekkend hoog. Een ficus kun je bij Intratuin kopen om in de kamer neer te zetten, maar deze duizendjarigen niet. Vol trots melden de autoriteiten die dit subtropisch regenwoud beschermen dat de bomen al volgroeid waren toen captain James Cook in 1770 voor het eerst langs de oostkust van Australië omhoog zeilde.

Na een mooie wandeling gingen we met onze bus voorzichtig weer de berg af. Andermaal een ervaring rijker.