Op de zaterdag beleefden we een nieuw hoogtepunt van onze vakantie in dit adembenemende land. In alle vroegte werden we opgepikt om naar River Heads te worden gebracht. Daar pakten we de veerboot naar Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld met dichte regenwouden en kristalheldere zoetwatermeren. Bovendien is de enige ´snelweg´ op het eiland het 75 kilometer lange strand aan de pacifische kant.

Fraser Island is echt fantastisch. Er staan reusachtige bomen, hoewel de bosbouw in het verleden behoorlijk heeft huisgehouden onder de mooiste van hen. Het hout werd met name gebruikt bij de aanleg van het Suez Kanaal. Fraser Island is inmiddels werelderfgoed van de Unesco en dus goed beschermd, de bossen kunnen zich gestaag en ongehinderd herstellen. In het dichte woud staan ook veel Banksia´s, bijzondere bomen met heel typische vruchten (ze zien er uit als versleten pleeborstels) die pas opengaan nadat ze zich in de rook van een bosbrand hebben bevonden. Gek maar waar.

Enorme hertshoornvarens hebben zich aan de dikke stammen geklemd. Onze gids vertelde dat er tot zevenhonderd euro voor zo'n groot exemplaar werd neergeteld en dat was natuurlijk een lucratief handeltje voor de houthakkers. Die aantrekkelijk neveninkomsten gingen echter op gegeven moment verloren, want de politie kreeg er lucht van en ving de smokkelaars aan de kade op. De varens blijven nu waar ze zijn. De wandeling door het subtropische regenwoud langs de Wanggoolba Creek geeft een aardige indruk van de bijzondere plantenwereld op het eiland. We keken er niet van op toen ons verteld werd dat een deel van de landschapsopnamen voor de film Jurassic Park hier geschoten zijn.

Het strand was werkelijk indrukwekkend, het leek Schiermonnikoog wel. De branding is er mooi, de kleur van de zee van lichtblauw naar turquoise en we konden onze fotografische ambities botvieren op het wrak van de Maheno, een luxe passagiersschip dat hier ooit op de kust liep en nu tot meer dan veertien meter diep in het zand begraven ligt. Iets verder gingen we pootje baden in Eli Creek, een beek met glashelder water.

En we kregen weer een bonus, want aan het strand ontwaardden we, turend naar de Oceaan, twee spelende bultrugwalvissen. Die waren bezig! Ze bleven maar met hun enorme vin op het water slaan, minuten achter elkaar. Een geweldig gezicht.

Het absolute summum van deze mooie dag was echter het bezoek aan Lake McKenzie, het grootste van de zoetwatermeren op Fraser Island. De bus, een voor personenvervoer omgebouwde truck, stampte en schudde door het mulle zand en over de smalle weggetjes in het oerwoud naar het verkwikkende water. Bij de eerste aanblik van dit meer in het hart van deze enorme zandduin valt je de mond open van verbazing. Omzoomd door al die typisch Australische bomen ligt daar, op spierwit poederzand, een twaalf hectare groot waterreservoir (bevoorraad door regen) waarvan de inhoud werkelijk zo helder als glas is. En koud, dat ook.

Dus was er even een aarzeling om er in te springen. Kaj had er het minst moeite mee, hij plonsde er zo in. Marit weifelde even, maar toen ze er een keer door was wilde ze er niet meer uit. Ook Henk en Ina namen een verfrissende duik. Marit vond het zo lekker dat ze 's avonds, toen we terug in Torquay waren en bij de pizzeria van ons diner genoten, deze zwempartij op nummer twee van haar top-vijf tot nu toe zette, uiteraard na het walvissen kijken.

Op enig moment was het echter uit met de pret, we moesten de boot halen. Op de terugtocht naar het vasteland beleefden we een speciale ontmoeting. De Nederlandse familie uit Alphen aan de Rijn die aan het begin van de reis op de camping bij Lake Macquarie naast ons stond was ook hier. Dus wisselden we ervaringen uit. Erg leuk was dat. Zeer herkenbaar ook. Bultruggen, koala's, van die dingen.

We hebben ons b ij terugkomst dus getrakteerd op Italiaans. Voor onze speciale vriend op de camping, de opossum die we de erenaam ‘Ozzie' hebben gegeven, legden we een met suiker bestrooide halve kiwi in de boom. De volgende ochtend zagen we dat hij dat geschenk in dank had aanvaard.

Vaarwel Ozzie, wij gaan de eeuwige rietvelden van Queensland achter ons laten en keren terug naar New South Wales, waar ons hopelijk nieuwe onvergetelijke ervaringen te wachten staan.