We zijn eindelijk weer in de lucht. Er waren wat problemen gerezen met zowel telefoon als internet. Die zijn nu tijdelijk verholpen en we hopen het snel helemaal op te lossen.

En toch is er wel weer wat te vertellen. We hebben in Sydney onze camper opgepikt en koers gezet richting noorden. Dat was aanvankelijk nog een hele heisa, omdat we met die bus dwars door de stad moesten, compleet met een ritje over de beroemde Harbour Bridge. Alles is echter goed gekomen en eenmaal buiten de metropool was het best lekker rijden.

Na een paar uurtjes - de afstanden zijn hier echt enorm - besloten we te stoppen bij Lake Macquarie. Daar vonden we snel een camping en kregen een plaatsje aan het water. Geweldig. Opnieuw konden we ons vergapen aan de rijke vogelwereld hier. Naast de alomtegenwoordige lori's hier ook rose kaketoes, kuifduiven en naaktoogkaketoes (corella's). Van die laatste vloog er een zwerm van meer dan honderd in het rond en dat had een oorzaak. Een van de buurtbewoonsters voert die dingen. Mooi gezicht, ze buitelden als acrobaten over de telefoondraden.

Onze beste vrienden werden echter de pelikanen. Die waren erg vertrouwelijk en kwamen heel dichtbij.

We warenoverigens alleen gestopt voor de nacht en trokken de volgende dag (zaterdag) meteen weer verder.

Deze keer was het de beurt aan Ina om onze bus te sturen. Ze deed dat geroutineerd en onberispelijk. Het links rijden geeft geen problemen. Wel vragen Marit en Kaj geregeld of we nog op koers zitten. Het antwoord is praktisch uitsluitend: ja. Heel snel gaat het allemaal niet, we rijden met zo'n vaartje van negentig à honderd kilometer per uur over de Pacific Highway. Dat geeft trouwens niks, het is heel ontspannen allemaal.

Onderweg zagen we de eerste kookaburra´s op de telefoonlijnen langs de kant van de weg zitten. En we hebben ook al kangoeroe´s en wallaby´s gezien, maar helaas waren dat doodgereden exemplaren die aan de kant van de weg lagen. Verder is het landschap adembenemend met uitgestrekte bossen, moerasachtige estuaria van rivieren en indrukwekkende rotsformaties.

Nadat we de stad Newcastle waren gepasseerd vonden we het tijd worden om een volgende camping te zoeken. Dat is hier een simpele opgave, ze zijn overal, uitstekend geoutilleerd en de mensen zijnvrijwel zonder uitzondering geweldig vriendelijk en behulpzaam. Wij mogen die Australiërs wel. Om wat proviand in te slaan stopten wein een typisch Australisch dorp, Bulahdelah. Mooi om mee te maken. Je kunt er in de supermarkt alles krijgen, behalve wijn. Die moet je dan weer aan de overkant van de weg kopen in de liquor-store, verbonden met de plaatselijke pub. Daar staan de mannen met coopers' biertjes in de hand naar het cricket (testmatch Australië-Pakistan) te kijken.

We zijn nog even doorgereden en daarna afgebogen naar de kust bij de stad Taree. Het kustplaatsje heetHarrington. De oceaan heeft hier een buitengewoon bijzondere vorm uitgesleten. Er zijn enorme brekers die het er allemaal heel woest laat uitzien, maar er zit een getijden-lagune achter. Die grenst weer aan onze camping. Wij kunnen zo een bospaadje achteruit lopen en binneneen minuutstaan we aan de lagune.

We hebben het hier weer erg naar zin, het is in de ochtend wat koud maar later komt de zon en dan is het aangenaam toeven. Dus blijven we hier nog een nachtje en trekken daarna verder. We vermaken ons kostelijk, maar zijn ook blij dat we weer even van ons kunnen laten horen.

Het was dan ook groot feest toen we van de geboorte van ons nieuwe neefje Jimi vernamen. Dat is nog eens een verrassing. De hartelijk gelukwensen aan moeder Ellen, vader Geret, oom Youri, de neven Finn en Alexander en uiteraard oma Johanna en opa Jan alsook overgrootmoeder Annie. En aan ons zelf uiteraard ook een beetje.

Geweldig!