We hadden er al goede berichten over gehoord en er zelfs op de Belgische televisie al documentaires over gezien, dus moesten we met eigen ogen de Taronga Zoo van Sydney bekijken.

Het was de moeite dubbel en dwars waard. Deze dierentuin wordt genoemd als een van de mooiste ter wereld en daar is niets te veel mee gezegd. Hij ligt tegen de heuvels van de noordkant van Sydney Harbour. Vanuit de zoo kijk je uit over de haven en het stadscentrum, werkelijk adembenemend. Niet voor niets luidt het motto van de tuin: A zoo with a view.

De dierentuin zelf heeft een unieke verzameling Australische dieren, zoals het vogelbekdier, de Tasmaanse duivel, boomkangoeroe, 'gewone kangoeroe en ga zo maar door. We konden bij aankomst de normale ingang aan de bovenkant nemen, maar we kozen voor de entree met de kabelbaan. Zo vloog je hoog boven de dierenverblijven langs, over de toppen van de reusachtige eucalyptusbomen.

We hebben het bezoek echt genoten en keerden na uren wandelen terug naar het centrum. Dat doen we allemaal met de veerpont. Dat is hier de gewoonste zaak van de wereld. Die dingen varen af en aan, tientallen keren per dag. Wij gebruiken hem om van Kirribilli naar Circular Quay (het begin- en eindpunt van alle boten) te komen. En vandaaruit gaan we dan weer het water op omeen andere plek te bereiken. Ideaal. Iedereen doet het hier. Je ziet vele mannen in net pak en dames op naaldhakken hetzelfde doen. Die werken in de stad en wonen aan de noordkant. Laptopjes op de knie en zo varen ze huiswaarts of juist werkwaarts. Het is Kruiningen-Perkpolder maar dan anders.

Eenen ander leidde er intussen al toe dat wijtegen elkaar zeggen: we zijn flauw van die brug en die opera. Anderen op de wereld zouden er een moord voor doen om ze eens een keer in het echt te kunnen zien, maar wij varen er maar tussendoor alsof het niks is. Kortom, we zijn al blase! Dan zeggen we: moet dat nou alweer, die brug en die opera?

Marit was de eersteavond, overmand door vermoeidheid, echt melig geworden. We aten nog een hapje buiten bij de veerpontjes en een daarvan gaf een hoornsignaal. Marit hief het moede hoofd en riep: 'Ach hou toch op man.'

We worstelden trouwens allemaal met de jetlag. En Marit en Kaj moesten wakker blijven. Verplicht. Dat leidde tot een onverwacht protest. 'Thuis moeten we altijd op bed als we niet willen en hier mogen we niet op bed als we wel willen? Dat vinden we maar raar, sorry.'