Manly

De boottrip naar Manly (Beach) was een verplicht nummer. WVV-bestuurslid Piet van Dam had hem al gemaakt en bezwoer ons dat we dat ook moesten doen. In de ANWB-resigids staat bovendien dat het een van de mooiste korte boottrips van deze aardbol is.

We zijnna ons bezoek aan Taronga Zoo bij terugkomst in het centrum dus meteen maar overgestapt op de pont naar Manly. Geen spijt van gehad. Piet had helemaal gelijk toen hij het ons aanbeval. Het weer was nog steeds goed, een wat waterig zonnetje bij 16 graden. Koud is het hier trouwens 's ochtends en 's avonds wel. Dat vinden ook de Australiers zelf. Dikke truienwerk vaak. Maar wel lekker om iets te ondernemen.

Manly lag er tamelijk rustig bij, maar wat zal het daar loos gaan in de zomer. Surfen, bruin bakken, zwemmen en flaneren. Mooie badplaats met een mooi strand. Ende bomen liepen weer werkelijk bomvol met die schreeuwlelijken van een regenbooglori. Verschrikkelijk! Daar zou je een programmaatje op loslaten zeg. En bij ons wringen ze zich in alle bochten en betalen zich scheel omaan een paartje te komen. Het is verkeerd verdeeld in de wereld.

Goed. Op een gegeven moment kwamen er dreigende wolken over Stille Zuidzee aan drijven. En daar kwam ook zat regen uit. Dus zijn we maar teruggegaan naar Sydney. Daar regende het inmiddels pijpenstelen, maar de Aussies gaan er niet onder gebukt. Het is vrijwel niet mogelijk dat er een opgeruimder volk in de wereld is dan dit. Ze zijn vriendelijk, meelevend, geinteresseerd en altijd positief ingesteld. Echt verbijsterend leuk om mee te maken. Als je op de rand van het trottoir even in het zonnetje zit te wachten en er komt een mevrouw langs dan vraagt die bezorgd of je misschien onwel bent geworden en of ze kan helpen. 'No thank you madam, very kind.' Dat maak je ergens anders niet gauw mee.

Bij terugkomst snelde Ina overigens in de looppas naar de overkant van de straat. Daar was StarbucksCoffee te koop. Huh? Starbuckskoffie.Mariekehad het maar raar gevonden, dat Ina nog nooit Starbuckskoffie had gehad. Ja, dat krijg je als je op het Oost-Groningse platteland je dagen slijt. Nu zag ze haar kans schoon. Er werd koffie gedronken, take-away-style. Starbucks. Het wordt nog wel wat met ons. In de zin van wereldburgers dan.

Taronga Zoo

We hadden er al goede berichten over gehoord en er zelfs op de Belgische televisie al documentaires over gezien, dus moesten we met eigen ogen de Taronga Zoo van Sydney bekijken.

Het was de moeite dubbel en dwars waard. Deze dierentuin wordt genoemd als een van de mooiste ter wereld en daar is niets te veel mee gezegd. Hij ligt tegen de heuvels van de noordkant van Sydney Harbour. Vanuit de zoo kijk je uit over de haven en het stadscentrum, werkelijk adembenemend. Niet voor niets luidt het motto van de tuin: A zoo with a view.

De dierentuin zelf heeft een unieke verzameling Australische dieren, zoals het vogelbekdier, de Tasmaanse duivel, boomkangoeroe, 'gewone kangoeroe en ga zo maar door. We konden bij aankomst de normale ingang aan de bovenkant nemen, maar we kozen voor de entree met de kabelbaan. Zo vloog je hoog boven de dierenverblijven langs, over de toppen van de reusachtige eucalyptusbomen.

We hebben het bezoek echt genoten en keerden na uren wandelen terug naar het centrum. Dat doen we allemaal met de veerpont. Dat is hier de gewoonste zaak van de wereld. Die dingen varen af en aan, tientallen keren per dag. Wij gebruiken hem om van Kirribilli naar Circular Quay (het begin- en eindpunt van alle boten) te komen. En vandaaruit gaan we dan weer het water op omeen andere plek te bereiken. Ideaal. Iedereen doet het hier. Je ziet vele mannen in net pak en dames op naaldhakken hetzelfde doen. Die werken in de stad en wonen aan de noordkant. Laptopjes op de knie en zo varen ze huiswaarts of juist werkwaarts. Het is Kruiningen-Perkpolder maar dan anders.

Eenen ander leidde er intussen al toe dat wijtegen elkaar zeggen: we zijn flauw van die brug en die opera. Anderen op de wereld zouden er een moord voor doen om ze eens een keer in het echt te kunnen zien, maar wij varen er maar tussendoor alsof het niks is. Kortom, we zijn al blase! Dan zeggen we: moet dat nou alweer, die brug en die opera?

Marit was de eersteavond, overmand door vermoeidheid, echt melig geworden. We aten nog een hapje buiten bij de veerpontjes en een daarvan gaf een hoornsignaal. Marit hief het moede hoofd en riep: 'Ach hou toch op man.'

We worstelden trouwens allemaal met de jetlag. En Marit en Kaj moesten wakker blijven. Verplicht. Dat leidde tot een onverwacht protest. 'Thuis moeten we altijd op bed als we niet willen en hier mogen we niet op bed als we wel willen? Dat vinden we maar raar, sorry.'

Sydney

Het was een trip, maar dan heb je ook wat! Ontvangst in Sydney. In alle vroegte, om vijf uur, arriveerden we op het vliegveld Wollongong. Het was nog donker, want het is winter in Australië. We kwamen redelijk fit aan, want de hele lange reis is ons al met al erg meegevallen.

Om meteen maar goed kennis te maken met de stad pakten we de trein. En wat je dan aan gastvrijheid meemaakt, tart iedere beschrijving. De een na de ander spreekt je aan, wil je helpen. Onvoorstelbaar. Zo werd het ons in alle vroegte gemakkelijk gemaakt om onze weg naar Circular Quay te vinden. Daar moesten we de pont nemen naar de overkant van Sydney Harbour, naar Kirribilli. In die tamelijk mondaine wijk staat ons tijdelijke verblijf, Glenferrie Lodge.

Die overtocht voerde ons tussen de twee meest markante punten van Sydney door. Het Opera House en de Harbour Bridge. Het enthousiasme bij alle gezinsleden was groot.

Omdat we nog niet in onze kamer konden, stalden we eerst onze bagage in kluisjes en gingen daarna te voet op onderzoek uit. Henk en Kaj voorop, alvast op zoek naar los vliegend gevogelte. Dat was snel gevonden want het gekrijs van de parkieten was op grote afstand te horen. Maar welke parkieten waren het? Er zat een heel stel van die herriemakers in een hoge boom bijhet Admiralty House. De dienstdoende politieagent, belast met de bewaking van het schitterende gebouw, vond dat wel gek, twee van die strak naar boven kijkende buitenlanders. Hij knoopte een praatje aan, stelde zich voor en begon enthousiast over zijn land te vertellen. En over het huis naasthet Admiralty House, het Kirribilli House, de residentie van de minister-president van Australië als die in Sydney is.

We hebben een ommetje in de buurt gemaakt, lekker ontbeten en vooral veel schreeuwerige parkieten gezien (en gehoord uiteraard). Het zijn regenbooglori's (nectar etende papegaaien) en die zitten hier werkelijk en masse. Als je ze fotografeert dan schudden de buurtbewoners meewarig hun hoofd. Zo van: je fotografeert toch ook geen mussen?

Zo, en nu gaan we onze kamer opzoeken en proberen de jetlag de baas te blijven.

Singapore

We kwamen na de lange reis van Amsterdam naar Singapore nog even een hobbel in de weg tegen. Het bleek namelijk dat er alleen visa waren afgegeven voor de ouders en niet de kinderen, die bij Henk in het paspoort staan geregistreerd. Foutje van de ANWB, bedankt. We hadden immers wel opgegeven dat de kinderen ook een visum moesten.

Dat werd een hoop heen en weer gepraat met de dames op vliegveld Changi, waar het lekker regent trouwens. Nou ja, ze hebben contact opgenomen met de Australische autoriteiten en na te hebben betaald kregen we een visum voor Marit en Kaj. Anders zouden we in Sydney onmiddellijk zijn teruggestuurd naar Singapore. Geen zin in.

Zeker niet nadat een aardige heer ons vroeg waar we naartoe gingen. 'Sydney', zeiden we. 'Al eens geweest?', vroeg hij. 'Nee, eerste keer.' 'Je zult het er leuk vinden', riep hij ons toe.' Hij pakte zijn handbagage, liep weg, keek nog eens achterom en zei met een knipoog: 'I live there...'

We verheugen ons op de volgende etappe. Van Singapore naar Sydney.

morgen

Morgen gaan we al op vakantie!

We zijn allemaal zenuwachtig.
Inpakken, uitrusten en zenuwen zenuwen zenuwen.
Morgen met deauto naar Schiphol envijfentwintig uur in het vliegtuig zitten!
Houden we dit wel vol?
Dat hoor je als we zijn aangekomen in Australiè.
Je kunt elke dag met ons meereizen op onze weblog maar in het echt is het natuurlijk leuker.
Je kan onder andere zien waar we zijn geweest en wat we hebben meegemaakt.
Wij hopen dat je ons zal bijhouden in ons avontuur.

gr. familie Mulder